ข้อมูลทรัพยากร

เนื้อหาย่อ : เชียงใหม่ พุทธศักราช 2505 หนุ่มร่างสูงเดินหิ้วกระเป๋าออกจากบ้านหลังใหญ่ มุ่งตรงไปยังรถกระบะคันเก่าอันมีคนสูงวัยสตาร์ตรถนั่งเป็นพลขับรออยู่ ข้างๆ รถมีชายชราอีกคนยืนยิ้มรอเขาเดินมาหา คนอ่อนกว่าวางกระเป๋าบนพื้นแล้วยกมือไหว้เพื่อบอกลาเจ้าของบ้านและขอบคุณที่อนุเคราะห์ให้เขาพักค้างคืน แถมยังใจดีจัดรถไปส่งถึงที่หมาย "ผมต้องขอบคุณคุณลุงมากเลยนะครับ ความจริงไม่ต้องลำบากให้ลุงไหวไปส่งผมถึงที่ฝางก็ได้" เขาเอ่ยด้วยความเกรงใจ แต่คนฟังกลับรีบยกมือห้ามเป็นเชิงไม่ให้พูดต่อ "มาเกรงจงเกรงใจอะไรกัน ลูกชายของเพี่อนรักมาถึงเชียงใหม่ทั้งทีแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ" สุคำยิ้มกริ่มพร้อมกับตบบ่าคนหนุ่ม ลูกชายของเพื่อนเก่าวันนี้ช่างแตกต่างกับวันวานเหลือเกิน ไม่น่าเชื่อว่าเด็กชายบรรพตที่เขาเห็นเมื่อสิบกว่าปีก่อน บัดนี้เติบใหญ่เป็นหนุ่มแน่นแถมกำลังจะเดินทางไปรับราชการเป็นนายตำรวจที่อำเภอฝางเสียแล้ว เมื่อเดือนก่อนสุคำได้รับจดหมายจากพงศกร ซี่งมีเนื้อความว่าอยากจะฝากให้ช่วยดูแลลูกชายระหว่างขึ้นมารายงานตัวที่เชียงใหม่ มีหรือที่เขาจะปฏิเสธ สุคำไปรับบรรพตถึงสถานีรถไฟและให้พักที่บ้านตัวเองเสียสองคืน นอกจากนี้เขายังให้ชายหนุ่มยืมรถกระบะคันเก่าไปใช้ถึงที่ฝาง "ให้นายไหวไปส่งก็ดีแล้ว ทางไปฝางทั้งไกลทั้งอันตราย หลานขับไปเองจะหลงทางเสียเปล่าๆ" คนแก่กว่าเอ่ย ขึ้นชื่อว่าเมืองฝางอันเป็นชุมทางแดนเถื่อน บรรพตต้องมีคนดูแลจนถึงที่พักเขาจึงจะวางใจ "ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณลุง" บรรพตไหว้ลาอีกครั้งแล้วเดินไปขึ้นรถ สุคำยิ้มและมองตามหลังชายหนุ่มด้วยความชื่นชม